به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است؛
بکش به غمزه، که اینش سزای خویشتن است!
به جانت ای بت شیرین من! که همچون شمع
شبان تیره، مرادم فنای خویشتن است.
به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است؛
بکش به غمزه، که اینش سزای خویشتن است!
به جانت ای بت شیرین من! که همچون شمع
شبان تیره، مرادم فنای خویشتن است.