ای هد هد صبا به سبا می فرستمت.
بنگر که از کجا به کجا می فرستمت!
حیف است طایری چو تو در خاکدان غم،
ز این جا به آشیان وفا می فرستمت.
ای غایب از نظر که شدی همنشین دل!
می گویمت دعا و ثنا می فرستمت.
در راه عشق، مرحله قرب و بعد نیست:
می بینمت عیان و دعا می فرستمت.
هر صبح و شام، قافله ئی از دعای خیر
در صحبت شمال و صبا می فرستمت.
تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب
جان عزیز خود به نوا می فرستمت.
در روی خود تفرج صنع خدای کن
کائینه خدای نما می فرستمت.
تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند
قول و غزل به شور و نوا می فرستمت.
هردم غمی فرست مرا و بگو به ناز:
که این تحوه از برای خدا می فرستمت!
ساقی بیا که هاتف غیبم به مژده گفت:
با درد صبر کن که دوا می فرستمت
حافظ! سرود مجلس ما ذکر خیر توست،
بشتاب، هان! که اسب و قبا می فرستمت!