ساقیا! سایه ابر است و بهار و لبجوی.
من نگویم چه کن؛ ار اهل دلی، خود تو بگوی!
دو نصیحت کنمت، بشنو و صد گنج ببر:
ز در عیش درآی و به ره زهد مپوی!
ساقیا! سایه ابر است و بهار و لبجوی.
من نگویم چه کن؛ ار اهل دلی، خود تو بگوی!
دو نصیحت کنمت، بشنو و صد گنج ببر:
ز در عیش درآی و به ره زهد مپوی!