ما اینجاییم، در کهکشانی با میلیارد ها خورشید که یکی کوچکترین آنها خورشید ما است، تازه

کهکشان ما نیز یکی از کهکشان های کوچک شناخته شده بین میلیارد ها کهکشان این جهان

هستی است .

شاید این آمار ها که بصورت برق و باد افزایش یا کاهش می یابند در یکمین نگاه به جزعدد هایی متحرک مفهوم دیگری برایتان نداشته باشند ولی . . .

واقعیت چیز دیگریست ! هستی ما، جهان ما، سیاره ما، میهن ما، بالاخره شهر و خانواده و همه چیز دیگرمان  با همین عدد ها به سرعت در حال گذر است، وابسته است حال اگر تکان بخوریم بسوی تکامل و در غیر این صورت به سمت نابودی در حرکت خواهیم بود، با همان سرعتی که مشاهده می کنید.

شاید روزی فرزندان و نوه های من و تو دیگر جایی برای زیستن نداشته باشند و شکل های رودخانه، جنگل،باران، برف،آسمان آبی و . . . را از کتاب و اینترنت نگاه کنند و قادر به حس و لمس آنان نباشند.

حتی همین امروز در شهر ها ی بزرگ مان دیگر نمی توانیم  آن فرش بزرگ کهکشان راه شیری و ستاره ها را در طاق آسمان نیلگون ببینیم، آن ستاره های دنباله دار و آن شهاب سنگ ها ی آتشین را ؟

در تاریخ ۱۳۹۴/۱/۲۰ وقتی این صفحه را ایجاد می گردم تعدادی از آمار ها به این شرح بودند.

مرگ و میر ناشی از گرسنگی . . . امروز . . . ۲۰/۳۱۱ نفر

جنگل های از دست رفته . . . امسال . . .  به هکتار ۱/۴۰۵/۰۰۰

کویر زایی . . . امسال. . . به هکتار ۳/۲۴۲/۰۰۰

دی اکسید کربن متصاعد شده . . . امسال . . . به تن (هزار کیلو) ۹/۶۹۰/۲۸۱/۰۰۰

و اما انرژی خورشیدی دریافتی  . . . امروز. . .   کره زمین به کیلو وات   ۱/۹۸۵/۵۴۰/۰۰۰/۰۰۰

پس لطفا سری هم به بخش ابر و باد و مه خورشید و فلک در همین سایت بزنید ، چه مقدار از کویر را می توانیم با فرشی از فتو سل ها (سولار سل) بپوشانیم و با برق دریافتی تقریباٌ مجانی و بدون کمترین آلودگی، می توانیم چه مقدار آب دریا را شیرین کنیم؟ و فشار برداشت آب از رودخانه هاو دریاچه ها را کم کنیم؟، با همین آب چه مقدار می توانیم کویر زدایی کنیم و جنگل کاری کنیم؟ و چند ده کارخانه که با برق تقریبا مجانی بدون آلودگی برای تولید همین سل های خورشیدی و پژوهشگاه ها و دیگر صنایع مرتبط ایجاد کنیم و هزاران متخصص و  جوانان جویای کار را می توانیم به کار بگیریم و چه آبادانی در سطح وسیع می توانیم در کویر ایجاد کنیم و شبها فرشی از ستارگان در آسمان را به تماشا بنشینیم،                                                     

بدون عذاب وجدان آلوده کردن محیط زیست میهنمان!

آمار های لحظه به لحظه جهانی لطفا روی همین کادر کلیک کنید

باور کردنی نیست! که چه می کنیم با محیط زیستمان.

با خاک و باد و آب و موجوداتی که مانند ما حق حیات دارند!

اگر تحمل دارید، می توانید ویدیوی بالا را با کلیک روی این کادر ببینید

دو یار نازک و از باده کهن دو منی

فراغتی و کتابی و گوشه چمنی.

من این مقام به دنیا و آخرت ندهم

اگر چه در پیم افتند هر دم انجمنی،

صبح است و ژاله می چکد از ابر بهمنی

برگ صبوح ساز و بده جام یک منی!

خون پیاله خور، که حلال است خون او!

در کار باده باش، که کاریست کردنی!

تو مگر بر لب جوئی به هوس ننشینی

ورنه، هر فتنه که بینی، همه از خود بینی!

سخن بی غرض از بنده مخلص بشنو

ای که منظور بزرگان حقیقت بینی!

سحرگه، رهروی، در سرزمینی

همی گفت این معما با قرینی

که: ای صوفی! شراب، آنگه شود صاف

که در شیشه برآرد اربعینی.

ساقیا! سایه ابر است و بهار و لبجوی.

من نگویم چه کن؛ ار اهل دلی، خود تو بگوی!

دو نصیحت کنمت، بشنو و صد گنج ببر:

ز در عیش درآی و به ره زهد مپوی!

سحرم هاتف میخانه، به دولتخواهی

گفت: باز آی که دیرینه این درگاهی!

همچو جم جرعه ما کش که، ز سِرِ دو جهان

پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی!

به چشم کرده ام ابروی ماه سیمائی

خیال سبز خطی نقش بسته ام جائی.

زهی خیال، که منشور عشقبازی من

از آن کمانچه ابرو رسد به طغرائی!

به فراغ دل، زمانی نظری به ماهروئی،

به از آن که چتر شاهی همه عمر و های و هوئی!

به خدا که رشکم آید به رخت ز چشم خویشم!

که نظر دریغ باشد به چنان لطیف روئی.

ز دلبری نتوان لاف زد به آسانی.

هزار نکته در این کار هست، تا دانی!

به جز شِکَر دهنی مایه هاست خوبی را؛

به خاتمی نتوان زد دم از سلیمانی!

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی.

حاصل از حیات، ای جان! این دم است؛ تا دانی!

کامبخشی دوران، عمر در عوض دارد.

جهد کن که از دوران نقد عیش بستانی!

بشنو این نکته، که خود را ز غم آزاده کنی:

خون خوری گر طلب روزی ننهاده کنی!

خاطرت کی رقم فیض پذیرت؟ هیهات!

مگر از نقش پراکنده، ورق ساده کنی.

ای دل! به کوی عشق گذاری نمی کنی

اسباب جمع داری و کاری نمی کنی

چوگان کام در کف و، گوئی نمی زنی

باز نظر به دست و، شکاری نمی کنی

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی

سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی!

درد ما را که توان برد به یک گوشه چشم

شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی.

نوش کن جام شراب یک منی

تا بدان بیخ غم از دل برکنی.

دل گشاده دار چون جام شراب!

سر گرفته چند چون خمِ دَنی؟

زان می عشق کزو پخته شود هر خامی،

گر چه ماه رمضان است، بیاور جامی!

روزه، هر چند که مهمان و عزیز است ای دل!

رفتنش موهبتی دان و، شدن انعامی.

که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی

که: به بزم درد نوشان دو هزار جم به جامی!

بروید پارسایان! که نماند پارسائی:

می ناب در کشیدیم و نماند ننگ و نامی.

سینه مالامال درد است. ای دریغا محرمی!

دل ز تنهائی به جان آمد. خدایا همدمی!

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چِگِل؛

شاه ترکان فارغ است از حال ما؛ کو رستمی؟

ز دلبرم که رساند نوازش قلمی؟

کجاست پیک صبا گر همی کند کرمی

نمی کنم گله، اما سحاب رحمت دوست

به کشتزار جگر تشنگان نداد نمی!

گفتند خلایق که توئی یوسف ثانی

چون نیک بدیدم، به حقیقت به از آنی!

شیرین تر از آنی به شِکَر خنده، که گویند

ای خسرو خوبان، که تو شیرین زمانی!