نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگر باره جوان خواهد شد
ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد
چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد.
زین تطاول که کشید از غم هجران، بلبل
تا سراپرده گل نعره زنان، خواهد شد.
گل عزیز است، غنیمت شمریدش صحبت!
که به باغ آمد از این راه و، از آن خواهد شد.
مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد.
مرا، روز ازل، کاری به جز رندی نفرمودند؛
هر آن قسمت که آن جا شد، کم و افزون نخواهد شد.
روز هجران و شب فرقت یار، آخر، شد،
زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد.
آن پریشانی شب های دراز و غم دل
همه در سایه گیسوی نگار آخر شد.
ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد.
دل رمیده ما را انیس و مونس شد.
به بوی او دل بیمار عاشقان، چو صبا
فدای عارظ نسرین و چشم نرگس شد.
طربسرای محبت کنون شود معمور
که طاق ابروی یار منش مهندس شد
نگار من گه به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مساله آموز صد مدرس شد.
چو زر عزیز جهان گشت شعر من، آری
قبول خاطر او کیمیای این مس شد.
به صدر مصطبه ام می نشاند اکنون یار
گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد!
کرشمه تو شرابی به عارفان پیمود
که علم، بی خبر افتاد و عقل، بی حس شو.
لب از ترشح می پاک کن برای خدا
که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد!ز راه میکده، یاران، عنان بگردانید
چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد!
یاری اندر کس نمی بینیم، یاران را چه شد؟
دوستی کی آخر آمد؟ دوستاران را چه شد؟
آب حیوان تیره گون شد، خضر فرخ پی کجاست؟
خون چکید از شاخ گل، ابر بهاران را چه شد؟
زاهد خلوت نشین، دوش به میخانه شد.
از سر پیمان برفت، با سر پیمانه شد.
شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب
باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد.
هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهند تا باشد.
من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سِرِّسوِِیدا باشد.
من و انکار شراب؟ این چه حکایت باشد!
غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد!
زاهد ار راه به رندی نبرد معذور است:
عشق، کاریست که موقوف هدایت باشد.
مرا به وصل تو چندان که دسترس باشد
دگر ز طالع خویشم چه ملتمس باشد؟
اگر به هر دو جهان یک نفس زنم با دوست،
مرا ز هر دو جهان حاصل آن نفس باشد.
سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد،
به دست مرحمت، یارم در امیدواران زد.
چو پیش صبح روشن شد که حال مهر گردون چیست،
برآمد، خنده ئی خوش بر غرور کامکاران زد!
راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد.
شعری بخوان که با آن رطل گران توان زد.
عشق و شباب و رندی مجموعه مراد است
ساقی، بیا که جامی در این زمان توان زد.
ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
عارفان را همه در شرب مدام اندازد.
ور چنین پیش خم زلف نهد دانه خال،
ای بسا مرغ خرد را که به دام اندازد!
دمی با غم بسر بردن، جهان یکسر نمی ارزد.
به می بفروش دلق ما، کز این بهتر نمی ارزد.
بشوی این دلق دلتنگی، که در بازار یکرنگی
مرقع های گوناگون، می احمر نمی ارزد.
اگر روم ز پیش، فتنه ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم، به کینه برخیزد
وگر به رهگذری، یک دم، از هواداری
چو گرد در پیش افتم، چو باد بگریزد!
کرم ز دور چرخ به سامان نمی رسد.
خون شد دلم ز درد و به درمان نمی رسد.
با خاک راه، راست شدم همچو باد و، باز
تا آب روی می رسدم، نان نمی رسد.
به حسن و خلق و وفا، کس به یار ما نرسد
تو را، در این سخن، انکار کار ما نرسد!
اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده اند،
کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد.
رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد.
صد لطف چشم داشتم، او یک نظر نکرد.
من ایستاده تا کنمش جان فدا چو شمع
او خود به من گذر چو نسیم سحر نکرد.
چه مستی است ندانم، که رو به ما آورد!
که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟
چه راه می زند این مطرب مقام شناس
که در میان غزل قول آشنا آورد؟
بریده باد صبا دوشم آگهی آورد
که روز محنت و غم رو به کوتهی آورد.
به مطربان صبوحی دهیم جامه چاک
بدین نوید که باد سحرگهی آورد.
صبا، وقت سحر، بوئی ز زلفش، یار می آورد
دل شوریده ما را به بو در کار می آورد
ز رشک تار زلفش. دوش بر باد هوا می داد
صبا، هر نافه مشکین که از تاتار می آورد.